ابوالقاسم لاهوتی
نکردی رحم و رفتی، صبر وتابم را کجا بردی؟
زدل آسایش و از دیده خوابم را کجا بردی؟
تو رو گرداندی و در چشم من تاریک شد دنیا
چه کردی بی مروّت آفتابـم را کجا بردی؟
///////////////////
وقـتـیکه تو آمـدی به دنیـا عریـان
جمعی به تو خندان و تو بودی گریان
کاری بکن ای دوست که وقت رفتن
که تو خنـدان باشی و جمعی گریان
..........................................
آبروی اهل دل از خاک پای مادر است
هرچه دارند این جماعت از دعای مادر است
آن بهشتی که قرآن میکند توصیف آن
صـاحب قرآن بـگفـتا زیر پای مادر است
چه گرمی،چه خوبی،شرابی؟چه هستی؟
بهـاری؟ گلـی؟ ماهـتابـی؟ چه هستی؟
چه هستی که آتــش بجـانـم کشیدی
سرود خوشی؟ شعر نابی؟ چه هستی؟
چه شیرین نشسـتی به تخـت وجودم
خـدا را ، غمـی؟ التهـابی؟ چه هستی؟
فروغی کـه از چشـم من میگریزی؟
و یا ای همه خوب ، خوابی؟چه هستی؟
شدم شـاد تا خنـده کـردی بـرویـم
تـو بخـت منـی؟ ماهـتابی؟ چه هستی؟
لب تشـنه ام از تـــو کامی نگیــرد
فریـبی؟ دروغـی؟ سرابـی؟ چه هستی؟
تـــــو از دختـران تـرنـج طـلایـی؟
و یـا از پـریــهای آبــی؟ چه هستی؟
ترا از تو میپرسم ای خوب خاموش
چه هستی؟ خدا را جوابـی ، چه هستی؟
مجویـید در من زشادی نشانه
من و تا ابد ایـن غم جاودانه
من آن قصه ی تلخ درد آفرینم
که دیگر نپرسند از من نشانه
نجوید مرا چشم افسانه جویی
نگویـید مـرا قصـه گوی زمانه
من آن مرغ غمگین تنها نشینم
که دیگر ندارم هوای ترانه
ربودند جفت مـرا از کنارم
شکسـتند بال مـرا بی بـهانه
من آن تک درختم که دژخیم پاییز
چنـان کوفـته بر تنم تازیانه
که خفته است در من فروغ جوانی
که مرده است در من امید جوانه
نه دسـت بهاری نوازد تنـم را
نه مرغی به شاخم کند آشیانه
من آن بیکران کویرم که در من
نیفشانده جز دست اندوه ، دانه
چه میپرسی از قصه ی غصه هایم؟
که ازمن تراخودهمین بس فسانه
که من دشت خشکم که در من غنوده است
کران تـا کـران حسـرتی بـیکرانـه
آمدی جانم به قربانـت ولـی حالا چـرا؟
بیـوفـا حالا که من افتـادم از پا ، چرا ؟
نوشـدارویی و بعد مـرگ سهراب آمـدی
سنگـدل این زودتر میـخواسـتی، حالا چرا ؟
عمر ما را مهلت امـروز و فردا ی تو نیست
من که یک امـروز مهمان توام، فـردا چرا ؟
نـازنیـنـا ما به نـاز تو جـوانـی داده ایـم
دیـگر اکنـون با جوانـان ناز کن، با ما چرا ؟
آسمان چون جمع مشـتاقان پریشان میکند
در شـگفتـم من نمیـپاشـد ز هـم ، دنیا چرا ؟
در خزان هجر گل، ای بلـبـل طبع حزین
خامـشی شـرط وفـاداری بـود ، غـوغا چرا ؟
«شهریـار» بی حبیـب خود نمیکردی سفر
این سـفر راه قیـامـت میـروی ، تنـها چرا ؟
عاشـقم ، سوخـته ام، وا بـگذارید مرا
لحـظه ای با دل شـیدا بـگذاریـد مرا
من در افـتاده ام از پـا ای همـسفـران
بـبرید از من و تنـها بـگذاریـد مـرا
سرنوشت من ودل بی سرو سامانی بود
بـقضا و قـدر اینـجا بگـذاریـد مـرا
عـاقـلان راه سلامـت بـشما ارزانـی
منـکه مجنونم و رسـوا بـگذاریـد مـرا
خسته و کوفته از شور و شر زندگیم
یکـدم آسوده ز غوغـا بـگذاریـد مـرا
دل دیوانه ی عاشـق نشود پنـد پذیـر
بهـتر آنسـت بـخود وا بـگذاریـد مـرا
نیست کاری بـشما مردم فرزانـه مـرا
وا بـگذاریـد دمی با دل دیـوانـه مـرا
خودپرستی زشما دوست پرستی ازمن
غم جـان است شما را غـم جانانه مـرا
کاش درآتش حسرت بگدازد چو شمع
آنکه در آتش غم سوخت چو پروانه مرا
یاد آن شب که به دیوانگیـم قهـقهه زد
ریخت آن سلسله ی زلف چو بر شانه مرا
گر نگشتی به مراد دلم ای، چرخ مگرد
بی نیـاز از تو کنـد گردش پـیمانه مـرا
عاقـلان عیـب من از باده پرستی مکنید
عالمی هست در این گوشه ی میخانه مـرا
مسـتم ای رهرو هشـیار ز خـاکم بردار
یـا به میـخانه رسان یـا بـدر خـانـه مـرا
«اطهری» نالم از آن چشم فسونگر؟حاشا
دل مـن کرد بـه دیـوانـگی افسـانـه مـرا