حسین منزوی(لبخند)

ای غنچه ی دمیـده ی من یک دهن بخند

                      خورشید من!ستاره ی من ! باغ من ! بخند

افسرده خنده  بر لب گل پـیش  روی  تو 

                                ای خرمـن شکوفه و گل ، ای چمـن بخند

ای گرمپوی گرم تر از عطـر گل ، برقص

                                     ای  خـوبـروی  خوبـتر  از نسـترن  بـخند

تا  خون  نور در رگ  شب های مـن  دود 

                               یک لحظه ای سپیده ی سیمین بدن بخند

ای خنده های دلکش  و روشنـگرت  مرا

                                     تنـها  ستـارگان  شـب  زیـستـن ،   بـخند

وی  نـاز خنـده ی تو  شکوفانـده  بر لبـم 

                                  همـچون  بهار ،  اینـهمه باغ سخن ،  بخند

راه زندگا نی(شهریار)

جوانی شمع ره کـردم که جـویم  زندگانی  را 

                                   نجستم  زندگانی را و گـم کردم  جـوانـی را

کنون  با بار  پـیری آرزومنـدم  که  برگـردم 

                                    بدنبـال   جـوانی  کـوره  راه  زنـدگـانـی   را

بیاد  یار دیـرین کاروان  گمـکرده  را  مـانم

                                       که  شب در خواب بیند همـرهان کاروانی را

بهـاری بود و  ما را هم شبـابی و شـکر خـوابی 

                                  چه غفلت داشتیم ای گل شبیخون خزانی را

سـخن  با من  نمیـگویی  الا  ای  همـزبـان  دل 

                                  خدا را با که گویم شـکوه ی بی همـزبانی را

نسیم زلف جانان کو؟ که چون برگ خزاندیده 

                                     بپای سـرو  خود  دارم  هوای جـانفشـانی را

بچشـم آسـمانـی، گردشـی  داری  بـلای  جـان

                                      خدا را  بر مـگردان  این بـلای آسـمانی  را

نمیری«شـهریار» از شعر  شـیریـن روان  گفتن

                                 کـه  ا ز آب  بقـا  جویـند  عمـر جـاوانی  را

استاد شهریار

غنای غم

از غم جدا مشو که  غنا  می دهد  به  دل 

                  اما چه غم غمی که خدا میدهد به دل

گریان فرشته ایست که در سینه های تنگ      

                 از اشک چشم نشوونما میدهد به دل

این صبر تلخ و نغمه شیرین طبیب ماست        

                با اشک شور خودکه شفا میدهدبه دل 

چون شیر مادران که بود مستحیل خون          

                 غم هم به استحاله غذا مید هد به دل

 غم صیقل خداست زما مگیر                 

                 این جوهر جلی که جلا می دهد به دل

یه شعر زیبا از رضا صادقی

دل ما اونقدره پاره است

موندنش مرگ دوباره است

آسمون سینه ما خیلی وقت بی ستاره است

هیمینی که باقی مونده

واسه دلخوشی تو بشکن

تیکه تیکه ها مو بردن

آخرینش ام تو بکن

نمیخوام بگذره عمری

خسته شی واسه فریبم

یقه تو نمیگیره هیچ کس

آخه من این جا غریبم

بزن و برو عزیزم

مثل هر کس که زدو برد

طفلی این دل که همیشه به گناه دیگرون مرد.

باز هم غم

من همان دریای غصه

در کویر خشک و خسته

با سوار بی سواری میروم

می دوم دنبال یک یار 

                         یار من شد خارو خاشاک

 با زبان بی زبانی می زنم

حرف این دل بر در و دیوار

                              من گناهم بی گناهی است

جرم من همچون سرابی است...

پس چاره ای نیست جز رفتن و مردن چون اسیری بسته بر دار.