حسین منزوی(لبخند)

ای غنچه ی دمیـده ی من یک دهن بخند

                      خورشید من!ستاره ی من ! باغ من ! بخند

افسرده خنده  بر لب گل پـیش  روی  تو 

                                ای خرمـن شکوفه و گل ، ای چمـن بخند

ای گرمپوی گرم تر از عطـر گل ، برقص

                                     ای  خـوبـروی  خوبـتر  از نسـترن  بـخند

تا  خون  نور در رگ  شب های مـن  دود 

                               یک لحظه ای سپیده ی سیمین بدن بخند

ای خنده های دلکش  و روشنـگرت  مرا

                                     تنـها  ستـارگان  شـب  زیـستـن ،   بـخند

وی  نـاز خنـده ی تو  شکوفانـده  بر لبـم 

                                  همـچون  بهار ،  اینـهمه باغ سخن ،  بخند