مرگ گل

مرا مادر کفن پوشان ز جسم پر گناه من

مرا آهسته خاکم کن تو ای تنها پناه من

مکن بر مرگ من زاری برو آهسته خواب امشب

که شد یک لات آواره جدا از این جهان امشب

...................

از آن زمان که آلوده  گشت دست حضرت قابیل به خون حضرت هابیل

آدمیت مرده بود گرچه آدم زنده بود

زمان گشت و گشت و گشت ای دریغا آدمیت بر نگشت

..................

هر کس بد ما به خلق گوید

ما سینه ی او نمیخراشیم

ما خوبی او به خلق گوییم

تا هردو دروغ گفته باشیم

...................

یک روز رسد غمی به اندازه ی کوه

یک روز رسد نشاط به اندازی ی دشت

افسانه زندگی چنین است عزیز

در سایه ی کوه باید از دشت گذشت 

fooroog Farokhzad

مرگ من روزی فرا خواهد رسید     در بهاری روشن از امواج نور     در زمستانی غبار آلود و دور     با خزانی خالی از فریاد و شور
مرگ من روزی فرا خواهد رسید     روزی از این تلخ و شیرین روزها     روز پوچی همچو روزان دگر     سایه ز امروزها دیروزها
دیدگانم همچو دالانهای نور     گونه هایم همچو مرمرهای سرد     ناگهان خوابی مرا خواهد ربود     من تهی خواهم شد از فریاد و درد
خاک می خواند مرا مردم به خویش     می رسند از ره که در خاکم نهند آه شاید عاشقانم نیمه شب     گب بر روی گور غمناکم نهند
بعد من ناگه به یکسر می روند      پرده های تیره دنیای من چشمهای ناشناسی می خوند     روزی کاغذها و دفتر های من
در اتاق کوچکم پا می نهند      بعد من با یاد من بیگانه ای      در بر آیینه می ماند بجای     تار مویی نقش دسته شانه ای

ترانه از داریوش

دلم مثل دلت خون، شقایق/      چشام دریای بارون، شقایق/     مثل مردن میمونه دل بریدن/      ولی دل بستن آسونه شقایق/      شقایق درد من یکی دوتا نیست/      آ خه درد من از بیگانه ها نیست/      کسی خشکیده خون من رو دستاش/      که حتی یک نفس از من جدا نیست/      شقایق وای شقایق، گل همیشه عاشق/      شقایق اینجا من خیلی غریبم/      آخه اینجا کسی عاشق نمی شه/      عزایِش، غصهَ ش، جنس کوهِ/      دل ویرون من از جنس شیشه/      شقایق آخرین عاشق تو بودی/      تو مردی و پس از تو، عاشقی مرد/      تو را آخر سرا و عشق و حسرت/      ته گل خونه های بی کسی برد/      شقایق وای شقایق، گل همیشه عاشق/      دویدیم، دویدیمُ دویدیم/      به شبهای پر از قصه رسیدیم/      گره زد سرنوشتامون و تقدیر/       ولی ما عاقبت از هم بریدیم/      شقایق جای تو دشت خدا بود/       نه تو گلدون، نه توی قصه ها بود/       حالا از تو فقط، این مونده باقی/      که سالار تمومِ عاشقایی/      شقایق وای شقایق، گل همیشه عاشق/      شقایق وای شقایق، گل همیشه عاشق