علی اطهری کرمانی(عاشقم)

عاشـقم ، سوخـته ام، وا بـگذارید مرا 

                                       لحـظه ای با دل شـیدا بـگذاریـد مرا

من در افـتاده ام از پـا ای همـسفـران 

                                        بـبرید از من  و تنـها بـگذاریـد مـرا

سرنوشت من ودل بی سرو سامانی بود 

                         بـقضا  و  قـدر  اینـجا   بگـذاریـد  مـرا

عـاقـلان  راه  سلامـت  بـشما   ارزانـی 

                     منـکه  مجنونم  و رسـوا  بـگذاریـد  مـرا

خسته  و کوفته  از شور و شر  زندگیم  

                           یکـدم  آسوده  ز غوغـا  بـگذاریـد  مـرا

دل دیوانه ی عاشـق نشود  پنـد پذیـر 

                            بهـتر  آنسـت  بـخود  وا بـگذاریـد  مـرا

نیست کاری بـشما مردم فرزانـه مـرا  

                           وا  بـگذاریـد  دمی  با  دل  دیـوانـه  مـرا

خودپرستی زشما دوست پرستی ازمن 

                    غم  جـان  است  شما را غـم  جانانه  مـرا

کاش درآتش حسرت بگدازد چو شمع 

                       آنکه در آتش غم سوخت چو پروانه مرا

یاد آن شب که به دیوانگیـم قهـقهه زد  

                      ریخت آن سلسله ی زلف چو بر شانه مرا

گر نگشتی به مراد دلم ای، چرخ مگرد  

                       بی نیـاز  از تو کنـد  گردش  پـیمانه  مـرا

عاقـلان عیـب من از باده پرستی مکنید 

           عالمی هست در این گوشه ی میخانه  مـرا

مسـتم ای رهرو هشـیار ز خـاکم بردار

                    یـا  به میـخانه  رسان  یـا  بـدر خـانـه  مـرا

«اطهری» نالم از آن چشم فسونگر؟حاشا 

           دل  مـن کرد  بـه  دیـوانـگی  افسـانـه   مـرا