«گفته بودم که اگر بوسه دهی توبه کنم
که دگر باره از این گونه خطاها نکنم
بوسه دادی و چو برخواست لبم از لب تو
توبه کردم که دگر باره از این گونه خطاها نکنم»
...................................
«کنم هر شب دعایی کز دلم بیرون رود مهرت
ولی آهسته میگویم الهی بی اثر باشد»
....................................
«بلبل نیستم که بر هر شاخه ای غوغا کنم
شمع هستم میسوزم و جان را فدایت میکونم
روزگاری است که من طالب رخسار توأم
فکر من باش که در این شهر گرفتار توأم
گفته بودی که طبیب دل بیمار منی
پس طبیب دل من باش که بیمار توأم»
.........................
«من از طرح نگاه تو امید مبهمی دارم
نگاهت را نگیر از من که با آن عالمی دارم
اگر دورم ز دیدارت دلیل بی وفایی نیست
وفا آن است که نامت را نهانی زیر لب دارم»
.........................
«به کعبه گفتم تو از خاکی و من از خاکم چرا دورت بگردم؟
ندا آمد تو با پا آمدی باید بگردی برو با دل بیا دورت بگردم»
..............................
«در گلستان وجودم ندهد هیچ گلی بوی تورا
تو گل عشق منی از دور میبوسم تورا»
...................
«مردن آن نیست که در خاک سیاه دفن شوم
مردن آن است که از خاطر تو با همه ی خاطره ها محو شوم»
....................
«شب بود و شمع بود و من بودم و غم
شب رفت و شمع سوخت ومن موندم وغم
جان به فدای غم که نمیگذارد دمی تنها مرا
هرکجا بی او نشینم میکند پیدا مرا»
..................
«بر سنگ مزارم بنویسید که آشفته دلی خفته در این خلوت خاموش
او زاده ی غم بود ز غم های جهان گشته فراموش»
....................
«یک روز رسد غمی به اندازه ی کوه
یک روز رسد نشاط به اندازه ی دشت
افسانه ی زندگی چنین است عزیز
در سایه ی کوه باید از دشت گذشت»
.................
«در حیرتم از مرام این مردم پست
این طایفه ی زنده کش مرده پرست
تا شخص زنده است بکنندش بر او جفا
وقتی بمیرد بزنندش به سر هر دو دست»
.......................
عاشقی را شرط اول ناله و فریاد نیست
هرکه از جان شیرین نگذرد فرهاد نیست
عاشقی مقدور هر عیاش نیست
غم کشیدن صنعت نقاش نیست
به نام خدا
* ماکه بودیم نبودیم کسی _کشت مارا غم بی هم نفسی_ما که رفتیم همه یار شدند_ما که خفتیم همه بیدار شدند_قدر آیـینه بدانید که هست_ نه آن لحظه که افتـاد شکسـت.
* فرق آموزگاربا روزگار: آموزگاراول درس می دهد بعد امتحان می گیرد ا مّا روزگار اول امتحان می گیرد بعد درس می دهد.
* محبّت مثل سکه میمونه اگه بیفته توقلک دل،نمیشه درش آورد . اگر بخوای درش بیاری باید دل رو بشکنی!
* در زیر کتاب همه کس نام نویسند / من گمشده ی عشق تواَم نام ندارم.
* عاشق اون نیست که برای عشقش تو سرما آتیش روشن کنه عاشق اونکه کتش رو در بیاره بده به عشقش خودش سرما بخوره 6 تا پلی سیرین بزنه تا دیگه از این غلطا نکنه.
* روزی تورا زمستی تشبیه ماه کردم / لامپ صد هم نبودی من اشتباه کردم.
* ستاره ای ؟ نه! مهی؟نه!فرشته ای؟نه!گلی؟نه!/به هرچه خوانمت آنی چو بنگرم به از آنی .
* زندگی هنگامه فریادهاست_سرگذشتی در گذشت یارهاست_زندگی تکرار جان فرسودن است_رنج ما تاوان انسان بودن است.
* رسید مژده که ایّام غم نخواهد ماند_ چنان نماند وچنین هم نخواهد ماند_ من ارچه در نظر یار خاک سار شدم _
رقیب نیزچنین محترم نخواهد ماند .
* حتم دارم که تویی آن شبه آیـینه پوش_عا شقی جرم قشنگی است به انکار مکش.
* می رسد روزی که بی من روزها را سر کنی_می رسد روزی که مرگ یار را با ور کنی_می رسد روزی که تنها در کنار قبرمن_شعر های کهنه ام را موبه مو ازبر کنی.
*گفتم خدایا مرا حیاتی بفرست_طوفان زده ام راه نجاتی بفرست_فرمود که با زمزمه ی یا مهدی_نزد گل نرگس صلواتی بفرست.
* یاد از آن شب که بر صفحه ی شطرنج دلت_رو به خرا بت شدم_شاه عشق بودم با کیش روخت مات شدم.
*غربت دیرینه ی او را با تو قسمت می کنم_تا ابد با درد ورنج خویش خلوت می کنم_رفتی وبا رفتنت کاخ دلم ویرانه شد_من در این و یرانه ها احساس غربت می کنم.
* نگاهم یاد باران کرده ا مشب_مرا سر در گریـبان کرده امشب_غم و فریاد من از این و آن نیست_دلم یاد رفیقان کرده ا مشب.
* آرزوها تو یِجا یادا شت کن و یکی یکی از خدا بخواه، خدا یادش نمیره ولی تو یادت میره که چیزی رو که امروز داری آرزویِ دیروزت بود.
* فرشته ها وجود دارند امّا بعضی وقتی چون بال ندارند ما بهشون میگیم دوست.... .
* پروانه وش از شوق تو در آتشم ا مشب_میسوزم و با این همه سوزش، خوشم ا مشب .
تهران و تهرانی
(گله ی یکنفر سرباز آذربایجانی)
الا ای داور دانا تو می دانی که ایرانی چه منتها کشید از دست این تهران و تهرانی
چه طرفی بست ازین جمعیّت ایران جز پریشانی چه داند رهبری سر گشته ی صحرای نادانی
چرا مردی کُند دعوی کسی کو کمتر است از زن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
تو ای بیمار نادانی چه هذیان و هدر گفتی برشتی کلّه ماهی خور به طوسی کلّه خر گفتی
قمی را بدشمردی اصفهانی را بتر گفتی جوانمردان آذربایجان را تُرک خر گفتی
ترا آتش زدندو خود بر آن آتش زدی دامن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
تو اهل پایتختی باید اهل معرفت باشی به فکر آبرو و افتخار مملکت با شی
چرا بیچاره مشدی وحشی و بی تربیت باشی به نقص من چه خندی خود سراپا منقصت باشی
مرا این بس که میدانم تمیز دوست از دشمن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
تو از این کُنج شیرکخانه و دُکّان سیرابی به جز بدمستی و لاتی و ا لواطی چه دریا بی
در این کولّژ که ندهندت به جز لیسانس تون تابی نخواهی بو علی سینا شد و بونصر فارابی
به گاه ادعّا گویی که دیپلم داری از لندن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
تو عقل و هوش خود دیدی که در غوغای شهریور کشیدند از دو سو همسایگان در خاک مالشکر
به نقّ و نال هم هر روز حالِ بدکنی بدتر کنون تُرکیّه بین و نازِ شست تُرکها بنگر
که چون ماندند با آن موقعیّت از بلا ایمن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
گمان کردم که با من همدل و همدین و همدردی به مردی با تو پیوستم ندانستم که نا مردی
چه گویم بر سرم با نا جوانمردی چه آوردی اگر می خواستی عیب زبان هم رفع می کردی
ولی ما را ندانستی به خود هم کیش وهم میهن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
به شهریور مهِ پارین که طیّارات با تعجیل فرو میریخت چون طیرابابیلم به سر سِجّیل
چه گویم ای همه ساز تو بی قانون و هر دمبیل تو را یک شب نشد ساز و نوا در رادیو تعطیل
ترا تنبور و تنبک بر فلک می شد مرا شیون
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
به قفقازم برادر خواند با خود مردم قفقاز چون در تُرکیّه رفتم وه چه حُرمت دیدم و اعزا
به تهران آمدم نشناختی از دشمنانم باز من آخر سا لها سربازِ ایران بودم و جانبا ز
چرا پس روز را شب خوانی و افرشته اهریمن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
به دستم تا سِلاحی بود راه دشمنان بستم عدو را تا که ننشاندم به جای از پای ننشستم
به کام دشمنان آخر گرفتی تیغ از دستم چنان پیوند بگسستی که پیوستن نیارستم
کنون تنها علی مانده است و حوضش چشم ما روشن!
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
چو استاد دغل سنگ محک بر سکّه ی ما زد تو را تنها پذیرفت و مرا از امتحان وازد
سپس در چشم تو تهران به جای مملکت جا زد چو تهران نیز تنها دید با جمعی به تنها زد
تو این درس خیانت را روان بودی و من کودن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
چو خواهد دشمنی بنیاد قومی را بر اندازد نخست آن جمع را از هم پریشان و جدا سازد
چو تنها کرد هر یک را به تنهانی بدو تازد چنان اندازدش از پا که دیگر سر نیفرازد
تو بودی آنکه دشمن را ندانستی فریب وفن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
چرا با دوستدارانت عناد و کین و لَج باشد چرا بیچاره آذربایجان عُضو فلج باشد
مگر پنداشتی ایران ز تهران تا کرج باشد هنوز از ماست ایرانرا اگر روزی فلج باشد
تو گُل را خار می بینی و گلشن را همه گلخن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
ترا تا تُرک آذربایجان بود و خراسان بود کجا بارت بدین سنگینی و کارت بدینسان بود
چه شود کُرد و لُریاغی کزوهر مشکل آسان بود کجا شد ایل قشقایی کزو دشمن هراسان بود
کنون ای پهلوان چونی نه تیری ماندونی جوشن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
کنون گندم نه از سمنان فراز آید نه از زنجان نه ماهی و برنج از رشت و نی چایی ز لاهیجان
از این قحط و غلا مشکل توانی وارهاندن جان مگر در قصّه ها خوانی حدیث زیره و کرمان
دگر انبانه از گندم تهی شد دیزی از بُنشَن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من