به نام الله معبود عابدان معشوق عاشقان مقصود قاصدان
تهران و تهرانی
(گله ی یکنفر سرباز آذربایجانی)
الا ای داور دانا تو می دانی که ایرانی چه منتها کشید از دست این تهران و تهرانی
چه طرفی بست ازین جمعیّت ایران جز پریشانی چه داند رهبری سر گشته ی صحرای نادانی
چرا مردی کُند دعوی کسی کو کمتر است از زن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
تو ای بیمار نادانی چه هذیان و هدر گفتی برشتی کلّه ماهی خور به طوسی کلّه خر گفتی
قمی را بدشمردی اصفهانی را بتر گفتی جوانمردان آذربایجان را تُرک خر گفتی
ترا آتش زدندو خود بر آن آتش زدی دامن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
تو اهل پایتختی باید اهل معرفت باشی به فکر آبرو و افتخار مملکت با شی
چرا بیچاره مشدی وحشی و بی تربیت باشی به نقص من چه خندی خود سراپا منقصت باشی
مرا این بس که میدانم تمیز دوست از دشمن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
تو از این کُنج شیرکخانه و دُکّان سیرابی به جز بدمستی و لاتی و ا لواطی چه دریا بی
در این کولّژ که ندهندت به جز لیسانس تون تابی نخواهی بو علی سینا شد و بونصر فارابی
به گاه ادعّا گویی که دیپلم داری از لندن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
تو عقل و هوش خود دیدی که در غوغای شهریور کشیدند از دو سو همسایگان در خاک مالشکر
به نقّ و نال هم هر روز حالِ بدکنی بدتر کنون تُرکیّه بین و نازِ شست تُرکها بنگر
که چون ماندند با آن موقعیّت از بلا ایمن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
گمان کردم که با من همدل و همدین و همدردی به مردی با تو پیوستم ندانستم که نا مردی
چه گویم بر سرم با نا جوانمردی چه آوردی اگر می خواستی عیب زبان هم رفع می کردی
ولی ما را ندانستی به خود هم کیش وهم میهن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
به شهریور مهِ پارین که طیّارات با تعجیل فرو میریخت چون طیرابابیلم به سر سِجّیل
چه گویم ای همه ساز تو بی قانون و هر دمبیل تو را یک شب نشد ساز و نوا در رادیو تعطیل
ترا تنبور و تنبک بر فلک می شد مرا شیون
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
به قفقازم برادر خواند با خود مردم قفقاز چون در تُرکیّه رفتم وه چه حُرمت دیدم و اعزا
به تهران آمدم نشناختی از دشمنانم باز من آخر سا لها سربازِ ایران بودم و جانبا ز
چرا پس روز را شب خوانی و افرشته اهریمن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
به دستم تا سِلاحی بود راه دشمنان بستم عدو را تا که ننشاندم به جای از پای ننشستم
به کام دشمنان آخر گرفتی تیغ از دستم چنان پیوند بگسستی که پیوستن نیارستم
کنون تنها علی مانده است و حوضش چشم ما روشن!
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
چو استاد دغل سنگ محک بر سکّه ی ما زد تو را تنها پذیرفت و مرا از امتحان وازد
سپس در چشم تو تهران به جای مملکت جا زد چو تهران نیز تنها دید با جمعی به تنها زد
تو این درس خیانت را روان بودی و من کودن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
چو خواهد دشمنی بنیاد قومی را بر اندازد نخست آن جمع را از هم پریشان و جدا سازد
چو تنها کرد هر یک را به تنهانی بدو تازد چنان اندازدش از پا که دیگر سر نیفرازد
تو بودی آنکه دشمن را ندانستی فریب وفن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
چرا با دوستدارانت عناد و کین و لَج باشد چرا بیچاره آذربایجان عُضو فلج باشد
مگر پنداشتی ایران ز تهران تا کرج باشد هنوز از ماست ایرانرا اگر روزی فلج باشد
تو گُل را خار می بینی و گلشن را همه گلخن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
ترا تا تُرک آذربایجان بود و خراسان بود کجا بارت بدین سنگینی و کارت بدینسان بود
چه شود کُرد و لُریاغی کزوهر مشکل آسان بود کجا شد ایل قشقایی کزو دشمن هراسان بود
کنون ای پهلوان چونی نه تیری ماندونی جوشن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
کنون گندم نه از سمنان فراز آید نه از زنجان نه ماهی و برنج از رشت و نی چایی ز لاهیجان
از این قحط و غلا مشکل توانی وارهاندن جان مگر در قصّه ها خوانی حدیث زیره و کرمان
دگر انبانه از گندم تهی شد دیزی از بُنشَن
الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من
