سفـر مگــو که دل از خود سفــر نخواهد کرد
اگـر منـــم که دلـم بـی تـو سر نخــواهد کرد
مـن و تــو پـنــجـــره هـای قـطار در سفــریـم
سفـــر مـرا بـه تــو نـزدیــک تـر نخـواهـد کـرد
ببــر بـه بـی هدفـی دسـت بـر کمان و ببیـن
کجـاسـت آنـکـه دلــش را سپــر نخواهد کرد
خبـــر تــریـن خبـــر روزگار بــی خبــری سـت
خوشـا که مــرگ کسـی را خبر نخواهد کرد
مـرا به لفظ کهـن عیــب می کننـد و رواست
که سینه سوخته از "می" حذر نخواهد کرد
شبــــــــــــــــای رفتن تو
شبای بی
ستـــــــاره ست
ببین که خـــــــــــــــــــــاطراتم
بی تو چه پـــــاره
پــــــــاره ست
با هر نفس تو سینه، بغض تو، تو گلومــــــــــه
با هر کی
هر جا باشم، عکس تو روبرومـــــــــــــــه
آخ که چقدر تنگـــــــــه دلم، برای
اون شبـــــــــــامون
کاشکی که اون عشق بشینـــــه دوباره تو
دلامــــــــــون
چی میشه برگــردی بازم به روزای
گذشتــــــــــــــــــــــــــه؟
هوای پاییـــــــــــزی چــــرا، تو عشق ما
نشسته؟
شبــــــــــــــــای رفتن تو
شبای بی
ستـــــــاره ست
ببین که خـــــــــــــــــــــاطراتم
بی تو چه پـــــاره
پــــــــاره ست
سپردی عهدمونو بدست بادو
بـــــــــــــــــارون
منو زدی به طوفــــــــان ،خودت گرفتـــــــی
آروم
قهرتو رامو بسته غـــم دلمـــــــو شکستـــــــــــــــه
تو این صــدای
خستـــــــه، یــاد تو پینه بستــــــــــــــه
غــــــــــــم
دلمـــــــــــــو شکستـــــــــــــــــــــــه
شبــــــــــــــــای رفتن تو
شبای بی ستـــــــاره ست
ببین که خـــــــــــــــــــــاطراتم
بی تو چه
پـــــاره پــــــــاره ست
غروبه باز دوباره؛ شب توی
انتظــــــــــــــــــاره
ابر تو نگـــــــــــام نشستـــــــــه،خیال گریه داره
اسم تــــــــو فریـــــــــادمه درد تـــو صدام ترانه ست
خنده آیینه تلــــــــخ و بی تو پر از
بهـــــــــــــــــانه ست
آخ که چقدر تنگه دلم، برای اون
شبامـــــــــون
کاشکی که اون عشق بشینــــه دوباره تو دلامون
چی میشه برگردی
بـــــــــــازم به روزای گذشتــــــــه؟
هـــــوای پاییــــــزی چرا تو عشق مـا
نشستــــــــــــــــــــه؟
شبــــــــــــــــای رفتن تو
شبای بی
ستـــــــاره ست
ببین که خـــــــــــــــــــــاطراتم
بی تو چه پـــــاره
پــــــــاره ست
نشستم به بخت خودم گریه کردم
دوباره به حال بدم گریه کردم
عجب روزگاری ٬ عجب سرنوشتی
به بخت بد و روزگار خودم گریه کردم
ملک بودم و آدمی گشته ام
و من زین که " آدم " شدم گریه کردم
دروغ و دورویی ٬ وفا را ؟ نجویی
چه دردی چه زخمی باز هم گریه کردم
تنفر ز مهر و خیانت به پاکی
من اما به حال دلم گریه کردم
کجا شد مروت چه شد سادگی؟
ندانم چرا باز هم گریه کردم؟
نشستم ٬شکستم ز نیرنگ یاران
چو دیدم جفا با دلم ٬ گریه کردم
پناه غمی اشک ! فریاد غم
ز دست دل و بار غم گریه کردم
سکوت کوچه های تار جانم، گریه می خواهد
تمام بند بند استخوانم گریه می خواهد
بیا ای ابر باران زا، میان شعرهای من
که بغض آشنای آسمان گریه می خواهد
بهاری کن مرا جانا، که من پابند پاییزیم
و آهنگ غزلهای جوانم گریه می خواهد
چنان دق کرده احساسم میان شعر تنهایی
که حتی گریه های بی امانم، گریه می خواهد
چه شامها که چراغم فروغ ماه تو بود
پناهگاهم شبم گیسوی سیاه تو بود
اگر به عشق تو دیوانگی گناه منست
ز من رمیدن و
بیگانگی گناه تو بود
دلم به مهر تو یکدم غم زمانه نداشت
که این پرنده ی خوش نغمه در پناه تو بود
عنایتی که دلم را همیشه خوش می داشت
اگر نهان نکنی لطف گاهگاه تو بود
بلور اشک به چشمم شکست وقت وداع
که اولین غم من آخرین نگاه تو بود