استاد شهریار

غنای غم

از غم جدا مشو که  غنا  می دهد  به  دل 

                  اما چه غم غمی که خدا میدهد به دل

گریان فرشته ایست که در سینه های تنگ      

                 از اشک چشم نشوونما میدهد به دل

این صبر تلخ و نغمه شیرین طبیب ماست        

                با اشک شور خودکه شفا میدهدبه دل 

چون شیر مادران که بود مستحیل خون          

                 غم هم به استحاله غذا مید هد به دل

 غم صیقل خداست زما مگیر                 

                 این جوهر جلی که جلا می دهد به دل

یه شعر زیبا از رضا صادقی

دل ما اونقدره پاره است

موندنش مرگ دوباره است

آسمون سینه ما خیلی وقت بی ستاره است

هیمینی که باقی مونده

واسه دلخوشی تو بشکن

تیکه تیکه ها مو بردن

آخرینش ام تو بکن

نمیخوام بگذره عمری

خسته شی واسه فریبم

یقه تو نمیگیره هیچ کس

آخه من این جا غریبم

بزن و برو عزیزم

مثل هر کس که زدو برد

طفلی این دل که همیشه به گناه دیگرون مرد.

fooroog Farokhzad

مرگ من روزی فرا خواهد رسید     در بهاری روشن از امواج نور     در زمستانی غبار آلود و دور     با خزانی خالی از فریاد و شور
مرگ من روزی فرا خواهد رسید     روزی از این تلخ و شیرین روزها     روز پوچی همچو روزان دگر     سایه ز امروزها دیروزها
دیدگانم همچو دالانهای نور     گونه هایم همچو مرمرهای سرد     ناگهان خوابی مرا خواهد ربود     من تهی خواهم شد از فریاد و درد
خاک می خواند مرا مردم به خویش     می رسند از ره که در خاکم نهند آه شاید عاشقانم نیمه شب     گب بر روی گور غمناکم نهند
بعد من ناگه به یکسر می روند      پرده های تیره دنیای من چشمهای ناشناسی می خوند     روزی کاغذها و دفتر های من
در اتاق کوچکم پا می نهند      بعد من با یاد من بیگانه ای      در بر آیینه می ماند بجای     تار مویی نقش دسته شانه ای

عاشق

عاشقی را شرط اول ناله و فریاد نیست

هرکه از جان شیرین نگذرد فرهاد نیست

عاشقی مقدور هر عیاش نیست

غم کشیدن صنعت نقاش نیست