عاشقانه

تواضع نردبان بلندی است

عاشقانه

تواضع نردبان بلندی است

راه زندگا نی(شهریار)

جوانی شمع ره کـردم که جـویم  زندگانی  را 

  

                                   نجستم  زندگانی را و گـم کردم  جـوانـی را


کنون  با بار  پـیری آرزومنـدم  که  برگـردم 

                                    بدنبـال   جـوانی  کـوره  راه  زنـدگـانـی   را


بیاد  یار دیـرین کاروان  گمـکرده  را  مـانم

                                       که  شب در خواب بیند همـرهان کاروانی را


بهـاری بود و  ما را هم شبـابی و شـکر خـوابی 

                                  چه غفلت داشتیم ای گل شبیخون خزانی را


سـخن  با من  نمیـگویی  الا  ای  همـزبـان  دل 

 

                                  خدا را با که گویم شـکوه ی بی همـزبانی را


نسیم زلف جانان کو؟ که چون برگ خزاندیده 

                                     بپای سـرو  خود  دارم  هوای جـانفشـانی را


بچشـم آسـمانـی، گردشـی  داری  بـلای  جـان

                                      خدا را  بر مـگردان  این بـلای آسـمانی  را


نمیری«شـهریار» از شعر  شـیریـن روان  گفتن

 

                                 کـه  ا ز آب  بقـا  جویـند  عمـر جـاوانی  را

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد