باز هم غم

من همان دریای غصه

در کویر خشک و خسته

با سوار بی سواری میروم

می دوم دنبال یک یار 

                         یار من شد خارو خاشاک

 با زبان بی زبانی می زنم

حرف این دل بر در و دیوار

                              من گناهم بی گناهی است

جرم من همچون سرابی است...

پس چاره ای نیست جز رفتن و مردن چون اسیری بسته بر دار.